Had ik al verteld dat ik verzot ben op de film? Als puber, maar ook in de zeventiger en tachtiger jaren heb ik de bioscoop exploitanten in Den Haag en omstreken voorzien van een rijk belegde boterham. Zeker wekelijks naar de bioscoop en twee films op een avond waren geen uitzondering. Keuze zat, goh wat hadden we in de Hofstad indertijd veel bioscopen, waarvan ook toen al, enkele met meerdere zalen. Het prachtige Metropole bij de Groot Hertoginnelaan, of de Cineac op het Buitenhof, waar de film niet stopte, zodat je er op elk moment van de dag in kon stappen. Mijn ‘spijbelbioscoop’ Rex op de Lange Poten. Met de vader van een schoolvriendje als portier aan deur. Of verborgen in het Bezuidenhout, DuMee. Wat een bof, een bioscoop gewoon bij je in de straat!
De allereerste film, die ik in de bioscoop zag was “Sandy de zeehond”. Schattig toch? En de laatste “The Dark Knight Rises”. Daartussen, prachtige historische epossen; super spannende thrillers; actiehelden en uiteraard romantiek. Ik betrad onontdekte werelden, waarin de kleuren bijna onnatuurlijk prachtig waren en die een onuitwisbare indruk op mij hebben achtergelaten. Toen en nu nog laat ik mij eenvoudig meevoeren in de magie van het witte doek. Maar met de komst van de nieuwe technieken, zoals nu Blue-Ray ben ik eveneens simpel te lijmen. En wat een geweldige films heb ik al gezien. De combinatie van het verhaal, het acteerwerk, de muziek, opgebouwde spanning en vaak schitterende sfeerbeelden doen mij alles vergeten. Nooit ging ik naar de film om in het donker stiekem te friemelen en frutselen met mijn date. Sterker nog, zodra het licht doofde was ik haar al vergeten.
Los van de afleiding en het entertainment heeft de film ons prachtige dingen gegeven. Heerlijke onliners als: “Are you talking to me?”, “I’ll be back” of “I make him an offer he can’t refuse”. Mooie mensen, niet onmogelijke plots, helden en alle emoties die ik in mij draag. En de schitterende muziek waarmee ik of de film herbeleef, of die me in hogere sferen brengt. Ja, die muziek. Veel heb ik gekocht om vaak nog eens te kunnen genieten. Ook nu – terwijl ik schrijf – de prachtige klanken van de film Bilitis op de achtergrond. Grootmeesters zijn het, de componisten van de magische wereld, die film heet. Tijdloze melodieën, die me laten zweven en mij brengen tot soms melancholische, maar vaak tot euforische gedachten.
Acteren in een heuse speelfilm is dan ook een mooie droom. Echter, ik verkeer in de wetenschap dat de mooiste film nog gedraaid moet worden. Die is nog in de maak en speel ik af op mijn sterfbed. De film met mijzelf in de hoofdrol. Een prachtig verhaal over een mens die van het leven een kunst probeerde te maken. Die zich heeft omringd met lieve mensen, op zoek ging naar het ultieme en heeft genoten van alles wat de wereld hem gaf. Een film doorspekt met rake dialogen, spannende ontmoetingen, vriendschap, liefde en verdriet. Een film, die je wel moet raken!
Voorlopig stel ik de première nog even uit en werk ik dagelijks aan het script. Grime en special effects heb ik niet nodig. Ik werk enkel met natuurlijk materiaal. Ruw, zoals het leven werkelijk is. Herkenbaar omdat je daaraan wat hebt en eerlijk, omdat dát het langste duurt. Die film wordt de erfenis aan mijzelf. Ik bekijk hem alleen, want eenmaal in de bioscoop, vergeet ik de wereld om mij heen.
