Ja hoor, had ik weer. Piept plots muh schoonmoeder er tussenuit. Ut lieve mens kreeg plots een hersenbloeding, dus vertrok muh wijffie hals over kop naar Brazilië en zat ik alleen. De eerste dagen dacht ik nog: hè, das effe lekkâh; zo zonder gezeur aan mijn kop. Beetje hanguh, beetje zappuh. Vretuh wat je wil en muh niet druk gemaakt om de kiloriën. Maar ja, un vent alleen is als un gebraduh haan in een patatkraam. Ut ziet er lekkâh uit, maar je kan je ei niet kwijt. Kroeguh dicht, bios dicht, al ut leukuh geslotuh. Dus van verveling ga je met je eiguh sambaballuh speluh. Gelukkig was er watsup; konden we elkaar toch elke dag zien en sprekuh.
Vorige week kwam ze gelukkig terug. Brazilië is tijdens deze caronoziektuh oranje gekleurd. Dat waren ze ook met het WK in 2014, maar toen mocht je nog naar un stadion. Honduhlul schreeuwuh naar de scheids en elkaar knuffelen of vastpakkuh na un doelpunt. Nu betekende ut dat we 10 daguh in karantenuh moestuh.
Twee wekuh rust en daarna 10 dagen op elkaars lip. Nah, ben ik effe goed genezuh. Niet van de carono, die heb ik gelukkig niet gehad. Maar ut gevoel van de vrijheid van die twee wekuh was ik snel kwijt. Tering, wat un ellenduh die karantenuh! Niet naar buiten kunnuh. Geen bezoek. Thuis werkuh. En overal waar ik liep in huis kwam ik m’n wijffie teguh. Gelukkig is die karantenuh nu voorbij. We hebbuh ut gevierd met un wandeling door de buurt. Lekkerâh frissuh neus gehaald.
Toch moest ik ineens denkuh aan al die kwetsbare ouwutjes en anderuh mensen met nare aandoeninguh. Die zittuh al sinds maart in karantenuh. Goffer, dat is pas klotuh! En dan zien ze op ut nieuws al die klootvioluh, die feestuh, met z’n allen winkeluh en lol makuh. Die mensen verdienen ons respect. Die zittuh al die hele caronotijd gevanguh. Kunnuh geen kant op en hopuh op un beetje liefde en aandacht van anderuh. Denk is daaraan als je met juh egoïstische harsus weer un feessie organiseert of bezoekt. Ik weet ut, ’t duurt allemaal lang en we zijn allemaal die carono spuugzat, maar aan ut eind van juh mondkappie lonkt de injectiespuit. Effe doorbijtuh en kunnuh we weer un beetje normaal levuh.
Tot die tijd: graag un beetje solidariteit! Denk aan de ziekuh, de kroegbaas, die ouwutjes en alle anderuh, die op onze steun rekenuh.
😀 Wat een lèp verhaal, geweldig!