Het was effe stil. Noem het een ‘ writersblock’. Noem het gebrek aan inspiratie. Maar eigenlijk was het dat allemaal niet echt. De afgelopen maanden was ik behoorlijk Levendig en de vrije momenten, die ik had spendeerde ik aan van alles, behalve aan schrijven. Werden mijn schrijfsels gemist? Niet echt. Alleen mijn kinderen hebben er een opmerking over gemaakt. En ik wist, dat er vanzelf weer een moment zou komen waarop ik weer zou gaan schrijven.

Het afgelopen jaar ben ik gestart in een nieuwe functie bij mijn werkgever. Dit vergde veel van mijn aandacht en energie. Tegelijkertijd is dit voor ons een feestjaar. Vol kroondata. Zoals ik al zei: gestart in een nieuwe functie. In maart bereikte ik de respectabele leeftijd van 60 jaar. En in de wetenschap dat mijn twee oudere broers dit niet hebben mogen bereiken zul je begrijpen dat ik hiermee erg blij ben. Mijn echtgenote werd 45 jaar en in november vieren wij onze zilveren bruiloft. Vijfentwintig jaren vol liefde, warmte, zorgen, verdriet, hoogte- en dieptepunten. Mooie jaren! Jaren zoals een ieder weleens ervaart. Maar jaren om dankbaar voor te zijn.

Verder heb ik dit jaar mogen vullen met leuke vakanties, weekendjes weg en plezier met de kinderen en vrienden. Kortom, ik ben een gelukkig mens! Helaas lees ik dat niet af in mijn timeline op Twitter. Wat een gemopper, haat en onverdraagzaamheid. Heel actief op Twitter ben ik daarom niet meer, maar ik blijf wel graag op de hoogte van wat er onder de mensen (lees maatschappij) leeft. En daarvan word ik niet vrolijk en op zijn tijd effe stil van …

Door het veel te vroeg overlijden van mijn broers en een goede vriend besef ik des te meer, dat het leven een geschenk is. Je doet er daarom goed aan om je dagen – zoveel als mogelijk – te vullen met leuke dingen. Door vooral te genieten van kleine zaken en je niet druk te maken over dingen waarop je geen invloed hebt. Onze maatschappij is er een, die veel landen niet hebben. Natuurlijk kan het altijd beter, eerlijker en rechtvaardiger. Maar wij leven in een goed land! Wat heeft het voor zin om aan de zijlijn te roeptoeteren over gegeven feiten. Je hoeft het er niet mee eens te zijn, maar veelal kun je er niets aan veranderen. Er zijn maar een paar zaken waar je echt invloed op hebt. En meestal liggen die in je directe omgeving: je eigen (sociale) leven; je gezin en je werk. Confrontatie roept vaak conflicten op. Communicatie daarentegen kan iets opleveren. Ik pleit daarom voor een samenleving waarin wij meer mét, dan over elkaar praten. Problemen worden niet 1-2-3 opgelost, maar door naar elkaar te luisteren ontstaat er wellicht meer begrip. Dus passeert er iets in het nieuws of op sociale media, waarvan jij iets vindt, wees dan effe stil …

Voorlopig ben ik druk met de voorbereidingen op mijn zilveren bruiloft. Toch ook een moment om effe stil bij te staan. Ik heb het geluk gehad om een levenspartner te ontmoeten, die zo bij mij past. Die het vermogen heeft om zoveel van mij te houden, dat zij mij voortdurend het gevoel geeft dat ik er toe doe. En omgekeerd hou(d) ik heel veel van haar en doe ik er alles aan om haar een gelukkig en veilig leven te geven. Wij accepteren elkaars meningen en onze verschillen. Door de jaren heen hebben wij een gezamenlijke levenswijze gevonden, die het mogelijk maakt jezelf te kunnen zijn en toch samen. En op gezette tijden denk ik daarover na. Ik tel mijn zegeningen en word er effe stil van.